سه مرحله کلیدی جهت به حداکثر رساندن بازه فعال بودن برای ماموریت سیستم های حیاتی

نقش و اهمیت داشتن یک استراتژی و برنامه ریزی در تضمین تحمل و آپ تایم سیستم های حیاتی در زمان قطع برق

در اینجا من می خواهم بر اساس این موضوع، درباره بیشینه سازی uptime برای سیستم های حیاتی ماموریتی در صورت وقوع قطع برق ادامه دار صحبت کنم.

در سراسر عملیات هایی همانند بانکداری آنلاین ، خطوط راه آهن ، کنترل و عملکرد هواپیماها ، تولید و انتقال توان الکتریکی ، شبکه های کامپیوتر و مخابرات ، ما با انواع متفاوتی از سیستم های حیاتی ماموریتی (Mission Critical Systems)، حیاتی امنیتی (safety critical) و سیستم های حیاتی تجاری (business critical) روبرو هستیم.

اگرچه این اصطلاحات اغلب به جای هم به کار می روند، اما کاملا یک چیز نیستند. برای مثال، تفاوت میان سیستم های حیاتی امنیتی و سیستم های حیاتی ماموریتی به طوری است که اگر یک سیستم حیاتی ماموریتی خراب یا متوقف شود، ممکن است منجر به قطع برخی فعالیت های هدف گرا شود. با این وجود، خرابی یا قطع سیستم حیاتی امنیتی ممکن است منجر به آسیب های محیطی، جراحت یا حتی مرگ و میر شود.

در اینجا من سعی می کنم که عبارت حیاتی ماموریتی را به نحوی تعمیم دهم که هر سه مفهوم حیاتی ماموریتی، حیاتی تجاری و حیاتی امنیتی را پوشش دهد. در این شرایط، سر راست می گویم که قطع یا خرابی سیستم حیاتی ماموریتی می تواند منجر به آسیب مالی یا شهرت یا در بدترین حالت منجر به خطر مرگ یا ویرانی شود. پس در حال صحبت درباره یک موضوع بسیار جدی هستیم.

سه گام اساسی وجود دارد که برای تضمین بیشینه سازی uptime (و به حداقل رساندن ریسک تجاری) باید برداشته شوند و اولین گام درک این است که چه کاربردهایی واقعا داری ماموریت حیاتی هستند.

گام 1- ارزیابی

با این که ممکن است در ابتدا بسیار واضح به نظر برسد، درعمل نیازمند تحلیل دقیق سیستم ها برای تعیین این هستیم که کدام یک از سیستم ها باید در طی قطع طولانی مدت برق در حال اجرا نگه داشته شوند. باور کنید اینی که میگم رو چون دیده ام که یک ترمینال هوایی به دلیل ایمن نبودن خروج اضطراری در هنگام قطع برق، کاملا بسته شده است، پس این سختگیری ها بسته به بهایی که باید برای اشتباهات پرداخت شود ، ناچیز هستند.

برای مثال یک بیمارستان شهری را تصور کنید ؛ حداقل نیاز به تامین برق اضطراری برای حفظ روشنایی ، برق مورد نیاز برای سیستم های حفظ حیات و ICU و احتمالا CCTV (سیستم دوربین مدار بسته) و سیستم امنیت برای کل مدت خاموشی وجود دارد. از طرف دیگر، اتاق عمل (با فرض در حین کار نبودن موقع قطع برق) را می توان بست و جراحی را به تاریخی دیگری هنگامی که شرایط فراهم بود ، موکول کرد.

گام 2- پیروی از قوانین

بسیاری از بخش ها الزاماتی را برای سیستم های حیاتی ماموریتی تنظیم کرده اند برای مثال در صنایع دریایی، مقرراتی همانند UR-E10 و IEC 60945 برای تضمین ایمنی مخازن و تمیز ماندن دریاها وضع شده اند. الزام برق به خصوص در دریا بسیار حیاتی است، زیرا در موارد اضطراری ممکن است خطر جانی در بر داشته باشند. از این رو، قوانین سختگیرانه ای در رابطه با تامین مطمئن برق برای روشنایی عرشه، تجهیزات ارتباطی و رانش، سیستم های مخابره ای و راهیابی وجود دارد (می توانید درباره این موضوع در ” استانداردهای جهانی و رده بندی ها برای تامین مطمئن برق در کاربردهای دریایی” بیشتر مطالعه کنید).

گام 3: الزامات زمان اجرا (Runtime)

سومین گام ، درک مسئله ی میزان زمان اجرای واقعا لازم و تعیین آن با استفاده از محاسبات دقیق است. برخلاف یک سیستم کامپیوتری که تنها چند دقیقه زمان اجرا برای خاموشی در طی قطع برق نیاز دارد، تجهیزات حساس و پروسه های یکپارچه ممکن است نیازمند زمان بسیار بیشتری برای خاموشی مطلوب باشند. برای مثال، تجهیزات یک کارخانه تولید نیمه هادی در مقابل هر گونه قطعی پروسه تولید یا قطع برق مقاوم نیست و ممکن است منجر به آسیب پر هزینه ای به تجهیزات و خرابی موارد در دست تولید شود.

به حداکثر رساندن زمان فعال بودن (Maximum Uptime) فلسفه ای است که شروع آن از برنامه ریزی آغاز میشود و به عنوان یک پروسه ادامه دار در طی تمام مراحل طراحی مرکز داده ، ساخت ، راه اندازی ، عملیات ، تحلیل خرابی و راه اندازی مجدد می ماند.