در دنیای مراکز داده ، دو اصطلاح ” اطمینان‌پذیری (قابلیت اطمینان) ” (Reliability) و ” پایایی ” (Availability) اصطلاحاتی می باشد که در بسیاری از مواقع با یکدیگر اشتباه گرفته می شوند. اگرچه این دو برای توضیح کارآیی مراکز داده استفاده می شوند و درنتیجه بایکدیگر در ارتباط هستند، ولی این دو واژه معنای متفاوتی از یکدیگر دارند که باید به آن توجه شود.
به صورت علمی، اطمینان‌پذیری به توانایی مجموعه یا قطعه اطلاق می شود که بر طبق آن، مجموعه امکان تکرار پذیری مداوم با داشتن نتایج مشابه را داشته باشد. این قابلیت اطمینان تکرار شونده توسط فاکتوری بنام میانگین زمان مابین خرابی (MTBF) یا نرخ خرابی اندازه گیری می شود. MTBF در حقیقت برابر با مدت زمان کل در سرویس بودن مجموعه یا قطعه مدنظر، تقسیم بر تعداد دفعات خرابی می باشد. در برخی مواقع اطمینان‌پذیری کنار اصطلاح ” اعتبار ” قرار میگیرد که به معنی میزان دقت در اندازه گیری واقعی می باشد.
از طرف دیگر اصطلاح پایایی به میزان زمانیکه مجموعه یا قطعه مورد نظر در حالت قابل کاربرد می باشد، اطلاق می شود. در حقیقت این فاکتور برابر با مدت زمان فعال مجموعه، تقسیم بر مدت زمان کل اندازه گیری شده است. پایایی به صورت درصد بیان می شود. نکته مهم در اینجا می باشد که زمانیکه چیزی پایا می باشد شاید قابل اطمینان نباشد. و البته ممکن است چیزی قابل اطمینان باشد ولی پایا نباشد.
مثال خوب دراین زمینه یک تهویه هوای قدیمی در یک اتاق کامپیوتر می باشد. ممکن است این تهویه برای سالیان به صورت ممتد کارکند درنتیجه پایایی بالایی دارد. با این وجود شاید سرمایش مناسبی برای اتاق فراهم نکند. درنتیجه میزان قابلتی اطمینان پایینی برای این تهویه هوا قابل تصور می باشد.
به صورت کلی اندازه گیری اطمینان‌پذیری کلی مرکز داده به اهداف و انتظارات عملکردی از تمامی تجهیزات مرکز داده بستگی دارد. اما به صورت کلی یک مرکزداده قابل اطمینان، مرکز داده ای است که از طرفی دارای عملکرد مداوم بوده و از طرفی دیگر این عملکرد به درستی و با توجه به اهداف طراحی شده انجام گیرد.
هدف بسیاری از مراکز داده این است که با تثبیت عملکرد تجیهزا ت IT خود به پایایی 100% دست یابند. برای رسیدن به این امر دارا بودن میزان مطلوبی از اطمینان‌پذیری و اعتبار کاملا لازم می باشد و هم اینکه فرآیند عملکردی می بایست در دستیابی به خروجی مورد انتظار تکرارپذیر باشد.
درج دیدگاه