جلوگیری از هزینه‌های ناشی از برآورد نادرست و دست و دل بازانه در زیرساخت‌های مرکزداده

در این مقاله نشان داده خواهد شد که بیشترین هزینه‌ی قابل پیشگیری مرتبط با زیرساخت معمول در مرکز داده و یا اتاق شبکه، ناشی از برآوردهای نادرست است. معمولا در مرکزداده و یا اتاق شبکه، تا 50-60% از زیرساخت‌های فیزیکی و برق استفاده می‌شود. ظرفیت بلااستفاده‌ی مرکزداده و اتاق شبکه، یکی از هزینه‌های سرمایه قابل پیشگیری بوده که نشان از هزینه‌های عملیاتی قابل پیشگیری، شامل نگهداری و انرژی، نیز دارد.

این مقاله شامل سه قسمت است. قسمت اول به توصیف حقایق و آمار مرتبط با برآوردهای نادرست می‌پردازد. قسمت دوم متشکل از دلایل بروز این برآوردهای نادرست بوده و در سومین قسمت، طراحی و روشی جهت پیشگیری از این هزینه‌ها، ارائه خواهد شد.

حقایق و آمارهای مرتبط با برآوردهای نادرست

هر فردی که در کسب و کار فناوری اطلاعات و یا تاسیسات فعال بوده، در دوران فعالیت خود شاهد فضای بلااستفاده، ظرفیت برق مازاد و یا دیگر زیرساخت‌های استفاده نشده در مراکز داده بوده است. جهت کمی سازی این ظرفیت‌های استفاده نشده، ابتدا باید واژگان به کار رفته در این زمینه را به دقت تعریف کرد.

در جدول 1، کلمات به کار رفته در این مقاله، تعریف شده‌اند.

جدول 1: تعاریف مرتبط با برآورد نادرست

کلمه	تعریف
چرخه‌ی عمر طراحی شده	عمر مفید کلی برنامه‌ریزی برای مرکز داده. معمولا 10 تا 15 سال
ظرفیت طراحی	بیشترین مصرف IT که در نهایت، مرکز داده قادر به تامین و پشتیبانی آن خواهد بود. تمام یا قسمتی از تجهیزات برق و سرمایش مورد نیاز در تامنی این ظرفیت ممکن است در مرحله‌ی تنظیمات اولیه و راه‌اندازی، نصب شوند.
ظرفیت نصب شده	قابلیت مصرف موجود در تجهیزات نصب شده‌ی برق و سرمایش. مساوی و یا کمتر از ظرفیت طراحی
مصرف مورد انتظار	مصرف تخمینی IT در تحویل موقت سیستم و در طول چرخه‌ی عمر سیستم. مقدار این مصرف معمولا در طول زمان تغییر کرده و از مقدار تحویل موقت، افزایش می‌یابد.
مصرف واقعی	مقدار واقعی مصرف در حین تحویل موقت سیستم و در طول چرخه‌ی عمر سیستم. مقدار این مصرف معمولا در طول زمان تغییر کرده و از مقدار تحویل موقت، افزایش می‌یابد.

 

فرضیه‌های شبیه‌سازی

جهت جمع‌آوری و تحلیل داده‌های مرتبط با برآوردهای نادرست، شرکت اشنایدر الکتریک پژوهشی بر کاربران انجام داده و مدل ساده‌ای را برای توضیح طرح‌های ظرفیت زیرساخت‌ها در مراکز داده، توسعه بخشیده است. در این مدل، فرض می‌شود که:

• چرخه‌ی عمر طراحی شده در مرکز داده 10 سال است؛
• در طرح مرکز داده، یک ظرفیت طراحی نهایی و همچنین الزامات مصرف IT تخمینی(مورد انتظار) در تنظیمات اولیه تعیین شده است.
• در چرخه‌ی عمر معمول مراکز داده، تخمین‌ها مبتنی بر آنست که مصرف مورد انتظار تا نیمه‌ی چرخه‌ی عمر مورد نظر خود، به طور خطی از مقدار مصرف مورد انتظار در تنظیمات اولیه تا مقدار مورد انتظار نهایی، افزایش می‌یابد.

این مدل همان طور که در بالا توضیح داده شد، مدل برنامه ریزی که در شکل 1 نیز نمایش داده شده، را ایجاد می‌کند. این مدل دوم، بیانگر نحوه‌ی برنامه‌ریزی سیستم است.

شکل‑1: ظرفیت طراحی و الزامات مصرف مورد انتظار در طول چرخه‌ی عمر مرکز داده

در این شکل چرخه‌ی معمولی از برنامه‌ریزی نشان داده شده است. ظرفیت نصب شده در تجهیزات برق و سرمایش، مساوی با ظرفیت طراحی قرار داده شده است. به عبارتی دیگر، از همان ابتدا سیستم را با برآورد بیشتر از مقدار نیاز ساخته می‌شود. اساس برنامه بر آنست تا مقدار مصرف مورد انتظار مرکزداده و اتاق شبکه، از 30% آغاز شده و تا رسیدن به مقدار مورد انتظار نهایی افزایش یابد. اگرچه معمولا مصرف واقعی در نصب و تنظیمات اولیه، کمتر از مقدار مورد انتظار بوده و این مقدار، تا رسیدن به مقدار مصرف واقعی نهایی، که بسیار کمتر از ظرفیت نصب شده بوده، افزایش می یابد(باید توجه داشت که ظرفیت برق آمده در برچسب معرفی تجهیزات نصب شده در واقعیت، ممکن است بیشتر از ظرفیت نصب شده بوده و این ناشی از افزونگی و یا حاشیه‌های امن ظرفیتی ایجاد شده از سوی کاربر است).

جزییات بیشتر از برنامه‌ریزی مراکز داده و اجزای کلیدی در استراتژی برنامه رشد و توسعه موثر در گزارش “پروژه‌های مرکز داده: مدل رشد”[1] آورده شده است.

داده‌های نصب واقعی تجهیزات

برای درک سطح واقعی برآوردهای نادرست در نصب واقعی تجهیزات، Schneider Electric داده‌های مشتریان زیادی را جمع‌آوری کرده است. این داده‌ها از طریق تحقیق بر نصب تجهیزات و همچنین مصاحبه با مشتریان، به دست آمد. در نتیجه‌ها آمده که مصرف مورد انتظار در تنظیمات اولیه معمولا 30% از ظرفیت نهایی طراحی بوده و مصرف نهایی مورد انتظار نیز تقریبا 80-90% از ظرفیت نهایی(امکان ایجاد حاشیه امن) طراحی بوده است. در ادامه ثابت شد که مصرف واقعی در تنظیمات اولیه معمولا 20% ظرفیت نهایی طراحی و مصرف نهایی واقعی نیز معمولا 60% ظرفیت طراحی است. این داده‌ها در شکل 1، خلاصه شده است. در نهایت برایمراکز داده‌ی متوسط تا 1½ برابر مقدار طراحی خود، نادرست و بیش از مقدار نیاز برآورد می‌شود. در تحویل موقت، برآوردهای نادرست حتی بیشتر از این مقدار، گاهی تا تقریبا 5 برابر، نیز می‌رسد.

هزینه‌های اضافی مرتبط با برآوردهای نادرست

هزینه‌های چرخه‌ی عمر که به برآوردهای نادرست نیز مرتبط بوده، به دو بخش تقسیم می‌شوند: هزینه‌های سرمایه و هزینه‌های عملیاتی.

هزینه‌های اضافی سرمایه در شکل 1، با ناحیه‌ی سایه دار نمایش داده شده است. این ناحیه سایه‌دار بیانگر بخشی از ظرفیت طراحی سیستم بوده که در میانگین نصب‌های صورت گرفته، بلااستفاده باقی می‌ماند. این ظرفیت اضافی مستقیما به هزینه‌های اضافی سزمایه منجر می‌شود. هزینه‌های اضافی سرمایه شامل هزینه‌های اضافی تجهیزات برق و سرمایش و همچنین، هزینه‌های سرمایه  نصب و طراحی شامل کابل‌کشی و کانال هوا، می‌باشد.

سیستم برق و سرمایش در مرکز داده‌ی معمولی 100kW دارای هزینه‌ی سرمایه‌ی تقریبا 870,000$ و یا 8.70$ در وات، می‌باشد. این تحلیل‌ها، نشان از آن دارند که تقریبا 40% و یا 344,000$ از این سرمایه، در حال هدر رفتن است. در سال‌های اولیه این هدررفت حتی بیشتر است. با احتساب  ارزش زمانی و سود پول، هدررفت معمول ناشی از برآورد نادرست تقریبا 50% کل هزینه‌ی سرمایه مرکز داده می‌باشد. این بدان معناست که تنها سود حاصل از سرمایه‌ی اصلی می‌تواند هزینه‌ی تقریبا نیمی از سرمایه اصلی مورد نیاز را جبران کند.

هزینه‌های اضافی چرخه‌ی عمر که به برآوردهای نادرست مرتبط بوده، شامل مخارج عملکرد تجهیزات نیز می‌باشد. این هزینه‌ها دربرگیرنده‌ی قراردادهای تعمیر و نگهداری، اقلام مصرفی و برق است. هزینه‌های سالیانه‌ی تعمیر و نگهداری، معمولا در حدود 10% هزینه‌های سیستم(هزینه‌ی سرمایه) بوده که در نتیجه در طول چرخه‌ی عمر و در صورتی که تجهیزات طبق دستورات سازنده، نگهداری شوند، این هزینه‌ها می‌تواند با هزینه‌ی سرمایه‌ی کل مرکز داده و یا اتاق شبکه، برابر باشد. از آن جا که برآوردهای نادرست منجر به بروز تجهیزات بلااستفاده‌ای خواهد شد که از طرفی، به تعمیر و نگهداری نیز نیاز دارند، بخش بزرگی از هزینه‌های نگهداری در واقع اتلاف پول است. در حالت مرکز داده‌ی 100kW، این هزینه‌های هدررفته تقریبا 150,000$ در طول چرخه‌ی عمر سیستم می‌باشد.

هزینه‌های اضافی برق در صورت برآورد نادرست در مرکز داده یا اتاق شبکه، چشمگیر خواهد بود. هدررفت ناشی از بلااستفاده ماندن سیستم مرکز داده یا اتاق شبکه، تقریبا تا 5% از ظرفیت برق می‌باشد. با احتساب هزینه‌های سرمایش، این عدد به 10% خواهد رسید. در مرکز داده‌ی 100kW که تا مقدار متداولی برآورد نادرست داشته، هدررفت برق در طول 10 سال چرخه‌ی عمر سیستم تقریبا 1,500,000 kWh بوده که حدودا برابر با 150,000$ می‌باشد.

کل هزینه‌های اضافی در چرخه‌ی عمر مرکز داده و یا اتاق شبکه، به طور متوسط تا حدود 30% از هزینه‌ی زیرساخت برق و سرمایش می‌باشد. در تئوری این طور به نظر می‌رسد که اگر زیرساخت‌ها متناسب با الزامات واقعی تغییر یافته و با آن سازگار گردند، می‌توان از این هزینه‌های اضافی جلوگیری کرد.

برای بسیاری از شرکت‌ها این پول از دست رفته در قالب هزینه‌های سرمایه و عملیاتی، به نوعی فرصت هزینه‌ی از دست رفته محسوب شده که می‌تواند چندین برابر بیشتر از هزینه‌های پیش‌بینی نشده باشد. به عنوان مثال، شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی اینترنت، زمانی که بهره وری سرمایه‌ شان در مکانی محدود شده، دیگر امکان استفاده از فرصت‌های دیگر را نداشته و با ضرر و زیان روبرو میشوند.

چرا برآورد نادرست صورت می‌گیرد؟

از داده‌های بررسی شده این طور برمی‌آید که بیشتر این برآوردهای نادرست در زیرساخت مراکز داده و اتاق‌های شبکه، در نصب واقعی تجهیزات رخ می‌دهند. پرسش‌هایی که به طور طبیعی پیش آمده آنست که آیا این برآوردهای نادرست و یا بیش از حد نیاز، به طور برنامه‌ریزی شده و قابل انتظار رخ داده، آیا ناشی از برنامه‌ریزی اشتباه است، یا آیا دلایل اساسی برای بروز آن وجود دارد.

برآورد بیش از نیاز برنامه‌ریزی شده

مصاحبه‌های انجام شده با مدیران فعال در نصب تجهیزات نشان داده است که مراکز داده، برای برآورده ساختن بیشترین الزامات مصرف تخمینی برق در آینده، برنامه‌ریزی می‌شوند. ظرفیت طراحی و ظرفیت نصب شده، هر دو کمی بیشتر از مصرف نهایی مورد انتظار در نظر گرفته می‌شوند. بسیاری از مشتریان با رویه‌ای استاندرد، ظرفیت کمتری از سیستم برق خود مانند 80% و یا 90%، را به کار می‌گیرند. ایده‌ی پشت این کار آنست که عملکرد سیستم در ظرفیتی پایین‌تر از ظرفیت کامل، قابلیت اطمینان کلی سیستم را به حداکثر می‌رسانند.

اقدامات صورت گرفته در زمینه‌ی بالا بردن ظرفیت نصب شده نسبت به مصرف نهایی مورد انتظار در مرکز داده، در شکل 1 نمایش داده شده است. این اقدامات مثالی از برآورد بیش از حد نیاز عمدی و برنامه‌ریزی شده است. این نوع از برآوردها اگرچه که نوعی از عدم استفاده‌ی کامل از ظرفیت بوده، ولی مهم‌ترین عامل موثر در هزینه‌های اضافی کلی نیست.

فرآیند برنامه‌ریزی و کاستی‌ها

در فرایند برنامه‌ریزی مراکز داده و اتاق‌های شبکه، فرضیه‌هایی در رابطه با الزامات آتی در نظر گرفته می‌شوند:

• هزینه‌ی کمبود ظرفیت کافی در مراکز داده و اتاق‌های شبکه، بسیار بالا بوده و باید برطرف شود؛
• افزایش ظرفیت در نیمه‌ی چرخه‌ی عمر تجهیزات سنتی مراکز داده و یا اتاق‌های شبکه، بسیار پرهزینه است؛
• کارهای مرتبط با افزایش ظرفیت مرکز داده و یا اتاق شبکه در طول چرخه‌ی عمر، ریسک قابل توجه و غیرقابل قبولی از خرابی و توقف عملیات را ایجاد می‌کند؛
• تمامی طراحی و برنامه‌ریزی‌های مورد نیاز ظرفیت نهایی مرکز داده و اتاق شبکه، باید از پیش انجام شود؛
• الزامات مصرف مرکز داده و یا اتاق شبکه افزایش خواهد یافت ولی این افزایش را نمی‌توان به طور قابل اطمینانی پیش‌بینی کرد.

نتیجه‌ی حاصل از این فرضیه‌ها آنست که معمولا مراکز داده و یا اتاق‌های شبکه را از پیش، برای پاسخگویی به نیاز نامشخصی برنامه‌ریزی، طراحی و با ظرفیتی بیش از حد نیاز می‌سازند و ظرفیت آن نیز به طور محافظه‌کارانه‌ای، متناسب با بیشترین مقدار از هر سناریوی منطقی از رشد و توسعه، تعیین می‌گردد.

دلایل اساسی برآوردهای بیش از نیاز

از فرایند برنامه‌ریزی، طرح‌هایی ایجاد شده که به طور میانگین، طبق نتایج واقعی، در استفاده از ظرفیت ها بهره وری بسیار کمی داشته که از منظر اقتصادی، نوعی نقص محسوب می‌شود. با این حال در بررسی‌های بالا از فرایند برنامه‌ریزی، نقص اساسی نشان داده نشده‌ است. این تناقض آشکار را می‌توان با بررسی دقیق‌تری از داده‌ها و محدودیت‌های فرآیند برنامه‌ریزی، توضیح داد. در شکل 2، توزیع مقدار واقعی ظرفیت درحال استفاده برای پروژه های واقعی نشان داده شده، این مقدار با تقسیم ظرفیت واقعی در حال استفاده بر ظرفیت واقعی موجود به دست آماده است.

شکل‑2: بخش‌های نهایی استفاده از ظرفیت در مراکز داده‌ی معمولی

با بررسی‌ این داده‌ها، دیدگاه‌های زیر حاصل شد:

• انتظار می رود مقدار واقعی ظرفیت درحال استفاده در اکثر مراکزداده تقریبا 50% است.

• انتظار می رود مقدار بلااستفاده و مازاد نیز در اکثر پروژه ها، 50% باشد.

• مقدار واقعی ظرفیت درحال استفاده، به طور محسوسی متفاوت است، که به معنی عدم قابلیت در پیش‌بینی شرایط آتی در حین فرایند طراحی است.

• اگر در حالت معمول، ظرفیت نصب شده به جای مقادیر متداول به مقدار مورد انتظار 50% تعیین می‌شد، در آن صورت تقریبا 40% مراکز داده نمی‌توانستند الزامات مرتبط با مصرف را در طول چرخه‌ی عمر خود، برآورده سازند.

• تکنیک فعلی به کار رفته در برآورد، نوعی مصالحه‌ی منطقی بوده که در آن، با برآورد بیش از حد در سیستم، احتمال آن که سیستم نتواند الزامات مرتبط با مصرف برق را در طول چرخه‌ی عمر خود تامین کند، را کاهش داده و از سیستم در برابر تنوع زیاد در مقادیر مصرف نهایی واقعی، محافظت می‌کند.

نتیجه‌ی دور از انتظار حاصل شده آنست که با توجه به محدودیت‌های بسیار در طراحی‌های سنتی و مصرف IT  غیرقابل پیش‌بینی در آینده، باز هم این روشی منطقی در برنامه‌ریزی برای مراکز داده و اتاق‌های شبکه می‌باشد. اگر هزینه‌های ناشی از ساخت مرکز داده و یا اتاق شبکه‌ای ناتوان از تامین برق مورد نیاز ناتوان، بالاست، پس با نظر به روش سنتی در ساخت مراکز داده و اتاق های شبکه، بهترین راه‌کار در به حداقل رساندن هزینه‌های کلی مورد انتظار سیستم همان برآوردهای بسیار بالاتر از حد مورد نیاز خواهد بود.

معماری و روشی در جلوگیری از برآورد بیش از حد نیاز

در حین فرآیند برنامه‌ریزی زیرساخت‌های مرکز داده و یا اتاق شبکه، عدم قطعیت اصلی در تعیین الزامات آتی همان چالش پابرجایی است که بدون پیش‌بینی آینده، برطرف نخواهد شد. در این شرایط، راه‌کار اصلی تامین پاسخ‌های احتمالی برای مراکز داده و یا اتاق شبکه در مواجهه با تقاضای غیرقابل پیش‌بینی است.

موانعی در انطباق‌پذیری

پرسشی که طبعا پس از بررسی‌ مشکلات ناشی از برآورد بیش از حد، پیش خواهد آمد آنست که: چرا در ساخت مراکز داده و اتاق‌های شبکه، به جای آن که پیشاپیش برآوردی بیش از حد نیاز صورت گیرد، راه‌کاری برای تامین مصارف واقعی مورد نیاز در همان زمان بروز نیاز، در نظر گرفته نمی‌شود؟

در واقع بیشتر مراکز داده، یک فاز طراحی شده از رشد و توسعه دارند. به طور مثال، نصب رکها اغلب مرحله به مرحله انجام می‌شود. رسیدن به ساختار نهایی توزیع برق در فضای مرکز داده و در برخی موارد، نصب افزونه‌ های UPS، نیز مرحله به مرحله انجام می‌شود. با به کارگیری این روش‌ها، می‌توان در هزینه‌های کلی چرخه‌ی عمر مرکز داده صرفه‌جویی کرد. اگرچه در بسیاری از موارد هزینه‌های اضافی که به نصب دیرتر این تجهیزات مرتبط بوده، بسیار بیشتر از حالتی است که تجهیزات از پیش نصب شده بود و به همین دلیل نیز، طراحان نصب پیشاپیش کامل تجهیزات را ترجیح می‌دهند. در نتیجه تنها مقدار کمی از صرفه‌جویی‌های ممکن، به دست خواهد آمد.

روش و رویه‌هایی برای ایجاد زیرساخت‌های قابل انطباق

در روش و طراحی ایده‌آل باید زیرساخت‌ها بتوانند دائما با تغییرات رخ داده در الزمات، خود را تطابق بخشند. چنین روش و معماری باید خصوصیات زیر را در خود داشته باشد:

• مهندسی تکمرحله ای، بخش های مرتبط با مرکز داده و اتاق‌های شبکه، کاهش خواهد یافت؛
• زیرساخت‌های مرکز داده و اتاق‌های شبکه در بلوک‌های ساختمانی مدولار و از پیش طراحی شده قرار داده می‌شوند.
• نصب اجزای مورد نیاز در مسیرهای عمومی و کانال های آسانسور با قابلیت فعالسازی آتی، بدون نیاز به کابل‌کشی بعدی در مدارهای برقدار، امکان توسعه را با هزینه کمتر فراهم می کند.
• آماده‌سازی‌های تخصصی در مکان مرکز داده همچون اجرای کف‌های کاذب، کاهش خواهد یافت.
• سیستم می‌تواند بدون نیاز به تغییر و انجام اصلاحات، با پیکربندی N، N+1 و یا 2N عمل کند.
• اقدامات مربوط به نصب، مانند کابل‌کشی، مته زنی و برش‌دهی، به شکل قابل توجهی کاهش می‌یابد.
• دیگر برای افزایش ظرفیت، به مجوزهای خاص و یا رویه های قانونی نیاز نخواهد بود.
• هزینه‌ی تجهیزات در سیستمی مدولار به همان اندازه‌ و یا کمتر از هزینه در سیستم‌های مرکزی سنتی می‌باشد.

سطوح اجرایی و قابل دستیابی در انطباق‌پذیری

در شکل 1 هدررفت ناشی از برآورد بیش از حد در اجرای سیستم زیرساخت فیزیکی و قابل انطباق، در قسمت سایه‌دار نشان داده شده و این مقدار هدررفت را می‌توان تا حد زیادی کاهش داد. صرفه‌جویی حاصل از این کاهش، در شکل 3 نمایش داده شده است.

شکل 3: ظرفیت طراحی برق و لزامات آن در طول چرخه‌ی عمر مرکز داده

توجه داشته باشید که در نصب و تنظیمات اولیه، ظرفیت نصب‌ شده به اندازه‌ی ظرفیت تمام اتاق توسعه نیافته و ظرفیت طراحی، جهت پیگیری و مواجهه با تغییرات پیش آمده در مصرف واقعی، تغییر می‌کند. این حالت باید با سناریویی که در شکل 1 توضیح داده شد، در تضاد باشد.

استفاده از ابزار TradeOff8، یا محاسبه‌گر برنامه‌ریزی طراحی مرکز داده(Data Center Design Planning Calculator)، به تصمیم‌گیرندگان کلیدی در تحلیل تاثیرات مدولار‌سازی و همچنین ارزیابی ، مقایسه و مصالحه بین مابقی ویژگی‌های طراحی کمک کرده تا در تصمیمات خود، از اشتباهات پرهزینه در طول اجرای فازهای مرکز داده، اجتناب کنند. شکل 4، مثالی از خروجی این ابزار را نشان می‌دهد.

نمونه‌ای از سیستم انطباق پذیر که الزامات بالا را نیز برآورده سازد، معماری InfraStruxure از شرکت اشنایدر الکتریک می‌باشد. توضیح کامل این سیستم در مقاله نمی‌گنجد. در معماری InfraStruxure، بیش از 70% سیستم برق را می‌توان در حالتی پیاده‌سازی کرد که رشد و افزایش الزامات مرکز داده و یا اتاق شبکه را ردیابی و پیگیری کند. در عمل، اجزای سیستم برق که معمولا به طور کامل از پیش اجرا می‌شوند، ورودی اصلی تابلو برق، پنل‌های اصلی توزیع برق و ژنراتورهای منتظر را تشکیل داده که ویژگی‌هایشان متناسب با ظرفیت نهایی طراحی، تعیین شده‌ است. برای رویارویی با مصرف متغیر، UPS، سیستم باتری، واحدهای توزیع برق، تابلو برق اضطراری و کابل‌های توزیع برق در رک‌ها، همگی به حالتی مدولار نصب و پیاده‌سازی می‌شوند. یک نمونه از روش سرمایشی که انعطاف کافی داشته تا متناسب با افزایش مصرف مورد نیاز، تغییر کند، سرمایش InRow از اشنایدر الکتریک است.

شکل 4: تصویری از محاسبه‌گر طراحی مرکز داده

بعضی از طراحان مرکز داده در تامین انعطاف‌پذیری تاسیسات یک گام نیز فراتر رفته و دستگاه‌های برق و سرمایش را به شکل سیستمی بسته طراحی می‌کنند. در گزارش “مدول‌های بسته‌ی برق و سرمایش در مراکز داده”[2] در مورد آن که اجرای این مدول‌های تاسیساتی استاندارد، مونتاژ شده و یکپارچه‌ در مراکز داده، حداقل 60% سریعتر بوده و در هزینه‌ی اولیه صرفه‌جویی می‌کند، به تفصیل توضیح داده است.

در گزارش “تحلیل TCO مراکز داده‌ی سنتی در برابر سیستم بسته انعطاف‌پذیر”[3]، صرفه‌جویی‌های حاصل از تغییر حالت از مرکز داده‌ی سنتی با ظرفیت بیش از حد نیاز، به مدول‌های تاسیساتی انعطاف‌پذیر برق و سرمایش که در طول زمان توسعه یافته، کمی‌سازی می‌شود.

باید توجه داشت که در این بحث، بر ویژگی‌های مرتبط با سیستم‌های برق و سرمایش تمرکز شده که عوامل اصلی در هزینه های کلی زیرساخت‌های مرکز داده و اتاق شبکه، هستند. تحلیل مشابهی نیز باید برای درک نیاز به فضای فیزیکی، الزامات محافظت در برابر حریق و الزامات امنیتی و تکمیل این مبحث، صورت گیرد.

نتیجه‌گیری

مراکز داده و اتاق‌های شبکه، معمولا برآوردی تا 1½ برابر بیشتر از ظرفیت نهایی واقعی خود دارند. این برآوردهای بیش از حد، موجب تقریبا 30% هزینه های اضافی سرمایه، نگهداری و انرژی خواهد شد. این مقدار، بخش بزرگی از هزینه‌های کلی چرخه‌ی عمر را تشکیل می‌دهد. با اجرای روش و معماری قابل انطباق با تغییرات پیش‌آمده در الزامات در حالتی مقرون به صرفه، می توان با تامین دسترسی بالا به همان مدت زمان قبل، بیشتر این هزینه‌های اضافی را کاهش داد.

 

 

[1] – White Paper 143, Data Center Projects: Growth Model

[2] – White Paper 163, Containerized Power and Cooling Modules for Data Centers

[3] – White paper 164, TCO Analysis of Traditional vs. Scalable, Containerized Data Centers